BZB nr 28 - Dziwny ogród
Prostota języka, wyrazistość i naturalność obrazów przywoływanych przez kolejne wiersze, mistyczne jednoczenie się poetki z naturalnym krajobrazem, studyjne analizy artystyczne żywej przyrody: drzew, ptaków, owadów, kwiatów kamieni i wyrastający pośród nich jak - (...) biała bezlistna łodyga/człowiek - to wszystko składa się na tom poezji Jadwigi Badowskiej, noszący tytuł "Dziwny ogród".
W centrum przeżycia estetycznego, inspirującego poezjowanie poznańskiej poetki znajduje się niewątpliwie środowisko przyrodnicze człowieka. Badowska - raz wydobywa go z pamięci, innym razem z doświadczenia potocznego, a jeszcze innym razem z drobiazgowej analizy obserwowanego świata. Te strony obcowania z naturą, stanowiące osobne całości, stara się złożyć w pewną nową całość, przepełnioną osobistą wrażliwością i estetyczną intuicją. Dobrze te zalety ilustruje mini-wiersz pt. "Raj", gdzie czytamy: Rośliny nie mają/ dni powszednich/ zielenieją/ kwitną/ owocują/ jakby zawsze rosły w raju.
Innymi motywami interesująco wkomponowanymi w ten zbiór wierszy jest gra obrazem, techniki właściwą malowaniu i fotografowaniu, przywoływanie maski antycznego aktora i wzbogacenie pointami, wyrażającymi prawdy o życiu codziennym ludzi - jego przemijaniu.
Poezja Badowskiej wyraźna, zrozumiała i przekonywująca i do tego łatwa w odbiorze. Często zaskakuje ciekawą metaforą, budząca nierzadko uśmiech na twarzy, ale i dającą wiele do myślenia - nastrajająca refleksyjnie do świata i własnego jego rozumienia i przeżywania.
Czytając utwory pani Jadwigi na pewno nie traci się czasu, lecz zdobywa tak cenne dzisiaj estetyczne oczyszczenie i wytchnienie.
Ignacy S. Fiut