POWIETRZNE STUDNIE, DARMOWA WODA Z POWIETRZA

Słyszy się ostatnio, że pustynniejącej polskiej wsi potrzebne są fundusze Banku Światowego na zaopatrzenie w wodę. Jeżeli nie zatraciłeś zdolności myślenia, to chyba nie jesteś aż tak naiwny by sądzić, że jakiś bank, choćby najbardziej światowy, zainstaluje ci wodociąg za darmo. Wszystko odbędzie się według znanego scenariusza: część funduszy pożrą najlepsi przedstawiciele narodu na biura, sekretarki, samochody itp. Lwia część pseudopomocy przypadnie bezrobotnym amerykańskim czy innym ekspertom na podróże, hotele itd. W wyniku jedynie słusznych ekspertyz okaże się, że do rozwiązania "problemu braku wody" potrzebne są zakupy urządzeń w firmach amerykańskich. Koszty poniesie naród spłacający odsetki. Jedyny sposób by mieć wodę, to zbudować samemu urządzenie, uwalniając się od "pomocy" czyli od rosnących nieustannie opłat za wodę.

W wielu rejonach świata istnieje tylko pozorny deficyt wody pitnej. W rzeczywistości niezmierzone ilości pary wodnej znajdują się w powietrzu. Mogą one być wykorzystane w procesie kondensacji czyli skraplania, dzięki prostym i tanim konstrukcjom. Do swego działania studnia powietrzna nie potrzebuje paliwa ani żadnej energii. Odpadają też wydatki na obsługę i konserwację. Wielkość studni może być dowolna, ale najlepsze efekty osiąga się przy średnicy 3 do 4 m i takiej samej wysokości. Studnia stanowi zamknięty cylinder z grubymi ścianami. W górnej i dolnej części znajdują się otwory zapewniające cyrkulację powietrza. W środku umieszczone są płytki kondensujące parę wodną. Cylindryczny zbiornik na wodę spoczywa na dole. W nocy studnia się ochładza, a grube ściany utrzymują chłód w ciągu dnia. Gorące powietrze przedostaje się do środka przez ukośne kanały, ochładza się, oddając płytkom całą przyniesioną wilgoć. Jako zimne i suche uchodzi dolnymi kanałami. Gorące powietrze zawiera więcej pary wodnej niż zimne. Kiedy się ochładza, oddaje wodę najbliższej stałej powierzchni. Nieważne czy są to drobniutkie cząsteczki na dużych wysokościach (w ten sposób powstaje deszcz) czy olbrzymie konstrukcje stalowe (co powoduje rdzewienie).

Jeżeli wyjmiesz szklankę z lodówki i postawisz w ciepłym miejscu, to uzyskasz minimalną ilość skroplonej wody. Taki sam proces zachodzi we wnętrzu studni powietrznej, ale odbywa się na olbrzymiej powierzchni, przez co ilość otrzymanej wody zwielokrotnia się. Kondensujące płytki za-\A chowują zimno w ciągu dnia dzięku grubym ścianom o dużej izolacyjności. Aby jeszcze bardziej zwiększyć powierzchnię skraplania, wewnątrz studni montuje się słup z dodatkowymi płytkami. Płytki powinny być nachylone z lekka w dół, aby ułatwić proces skraplania wody. Odległość pomiędzy nimi powinna wynosić od 2 do 3 cm. Powinien istnieć swobodny dostęp powietrza do każdej płytki. Mała studnia o średnicy 3 do 4 m ze ścianami o grubości 60 cm i płytkami o długości 30 cm, posiada powierzchnię skraplania 250 m2 . Jej ściany powinny być zrobione z łatwo montowalnych segmentów. Powinna istnieć możliwość swobodnego wejścia do środka w razie potrzeby. Od czasu do czasu może zaistnieć konieczność usunięcia porastających płytki glonów, porostów itp. Do budowy całej struktury można użyć pustaków lub innych pokrewnych materiałów. Staraj się budować z tanich materiałów miejscowych. Można też użyć ceramiki, włókna szklanego, tanich metali, mieszanek plastycznych, mieszanek odpadów organicznych jak łuski ryżowe, otręby itp. z zaprawami. W pobliżu morza najtaniej będzie użyć materiałów elektroakreowanych. Wykonując otwory lepiej wcześniej zrobić większą ilość i już na miejscu zapełnić je piaskiem czy ziemią.
Piotr Kosibowicz
rysunki autora