Ziemio, święta bogini, matko rzeczy wszelkich,

Która wszystko zrodziłaś i od nowa rodzisz.

Która dajesz schronienie ludziom i zwierzętom,

Z twojej woli przyroda w sen zapada. Potem

Znowu światło przywodzisz, ciemną noc odpędzasz.

I chaos niezmierzony. Ty wichrami rządzisz,

Deszcz miarkujesz i burze. Ty słońce zaćmiewasz

Lub pogodą radosną niebiosa rozjaśniasz,

Gdy w nas dusza omdlewa, do ciebie powraca.

Sprawiedliwie się mówi: Wielka Macierz Bogów,

Bo dobrocią przewy?szasz wszystkie inne moce.

Ty, Ziemio, jesteś matką bogów i ludzi,

Bez ciebie nic nie mo?e zrodzić się ni zemrzeć.

Ty wielka, tyś jest bogów królową dostojną,

Ciebie, boska, czczę kornie twego bóstwa wzywam.

Abyś mi udzieli3a, o co się upraszam,

A ja ci, Pani z3o?ę dzięki, jak nale?y.