Nikt tego nie wie,

że œwiat ma granice,

a gdy je przekroczysz,

to nie będzie dobrze.

Więc zwróć uwagę

na to, co robisz,

a czasem nawet

na to, co myœlisz.

Wiek już się kończy,

lat tysiąc się kończy,

a œwiat roztańczony

idzie do zagłady.

Więc stań choć na chwilę

i popatrz do tyłu

na to, co utracisz,

i na piękną zieleń.

A potem do przodu,

na fabryki i hałdy i na

samochody, co nas trują ciągle.

I może zrozumiesz, co się tutaj

dzieje, że nie masz już tlenu,

by nim móc oddychać.

I może nagle przekroczysz

granicę: co wtedy będzie,

tego ja już nie wiem.

Więc stań choć na chwilę

i pomyœl malutko: czy

można to zmienić, a może

nagle ci się to uda.

Znałem rzeki:

Znałem rzeki stare jak œwiat i starsze od krwi w żyłach ludzi.

Moja dusza stała się głeboka jak rzeka.

O pierwszym brzasku kąpałem się w Eufracie.

Rozbiłem namioty na wybrzeżu Konga i fale kołysały mnie do snu.

Spoglądałem na Nil i zbudowałem na nim piramidy.

Słuchałem œpiewu Missisipi, kiedy Abraham Lincoln

przybył do Nowego Orleanu i widziałem, jak jej

ciemna pierœ złoci się o zachodzie.

Znałem rzeki:

Rzeki stare i mroczne.

Moja dusza stała się głęboka jak rzeka.

Kto to rzekł: pożar strawił nasz œwiat,

nigdy ziarna nie przyjmie już ziemia?!

Kto to rzekł: ziemia sczezła do cna?

Przecież tylko na chwilę zasnęła.

Nie wyczerpie nikt morza do dna,

macierzyństwa nikt ziemi nie skradnie!

Mówi ktoœ, że spalona, lecz trwa,

choć z rozpaczy sczerniała szkaradnie.

Tak, przeciętą okopem ma pierœ,

wokół wyrwy jak rany na ciele,

wszystkie nerwy wyprute na wierzch

- Ziemia cierpi nieziemskim cierpieniem.

Lecz wytrzyma, przeczeka zły czas,

nie próbujcie z niej zrobić kaleki!

Kto powiedział, że œpiew ziemi zgasł

i że ziemia zamilkła na wieki?

Przecież œpiewa przez rany, choć œpi,

zabrzmi życiem i jęki zagłuszy.

Przecież dusza człowiecza w niej tkwi,

a butami nie można zgnieœć duszy.

Nie żyj na tej Ziemi

jak ktoœ obcy,

jak turysta na łonie natury.

Żyj na tym œwiecie

jak w domu Ojca:

ufaj ziarnu, ziemi, morzu,

lecz przede wszystkim zaufaj człowiekowi.

Kochaj chmury, maszyny, książki,

lecz przede wszystkim kochaj człowieka.

Wczuj się w smutek usychającej gałązki,

gasnącej gwiazdy

i konającego zwierzęcia,

lecz przede wszystkim

odczuj ból i smutek człowieka.

Raduj się dobrami ziemi,

ciesz się cieniem i œwiatłem,

raduj się każdą porą roku,

lecz przede wszystkim

raduj się tym, że jest człowiek!