Wszystkie drzwi są otwarte - nadszedł czas, aby skoncentrować się na decyzjach parlamentarnych dotyczących prawodawstwa, chociaż obecnie mamy do czynienia
z polityczną pustką, bo nie wiadomo, kto będzie zasiadał w parlamencie.

W Czechach istnieją rozmaite organizacje, pośród nich dwie główne o dużym zasięgu, z grupami w każdym mieście. Obie działają przede wszystkim na rzecz ochrony przyrody. Recycling Group obawiała się zdobywać fundusze, ponieważ mało kto ma jakiekolwiek pieniądze.

Rumuńskie organizacje wolą współpracować z organizacjami zachodnimi z powodu:

Społeczeństwo Rumunii oczekuje od organizacji ekologicznych konkretnych rzeczy, a nie (tylko) działań propagandowych.

PYTANIA I ODPOWIEDZI:

to w zupełności wystarczy, aby nikt kampanii nawet nie zauważył.

B. Określ swoje żądania:

• czy chcesz, aby rzeczy zostały ZROBIONE, ZMIENIONE albo WSTRZYMANE (to określi rodzaj możliwych planowanych działań)?

KAŻDA KAMPANIA CHCE ZMIENIĆ ZACHOWANIA PRZECIWNIKA -
nie pokazuj tylko i wyłącznie, że on/ona/oni są źli!

E. Kto jest potencjalnym sojusznikiem:

F. Zidentyfikuj swojego przeciwnika:

I. Jaki będzie twój następny krok?

To mógł być dobry przykład kampanii, ale człowiek ów nie planował strategii, nie współpracował w sieci i koniec końców bardzo niewiele zmienił.

• Naprawdę nie chcesz się poświęcać.
• Naprawdę nie chcesz pokazać, że niczego nie możesz sam zmienić.
• Naprawdę nie chcesz przegrać jeszcze raz.
• Każda kampania ma ograniczone cele i ramy czasowe, nie jesteś (na razie) rządem światowym.

Raczej od samego początku nie zawieraj sojuszy z tymi ugrupowaniami. Jest bardzo ważne, aby zawsze mówić o innych krajach z podobnymi problemami, aby uniknąć nacjonalizmu.

Masz zatrzymać import toksycznych odpadów z kraju zachodniego (1) na Ukrainę, (2) do Polski, (3) na Łotwę, (4) Węgry i (5) do Czech. Aby to uczynić, musisz określić strategię kampanii i przedstawić ją panelowi powierników, którzy mogą mieć fundusze dla twojej kampanii. (W szkoleniu uczestniczyła grupa powierników). Ćwiczenie miało formę gry z podziałem na role.

Niniejsze ćwiczenie koncentrowało się na strategii w bardzo szerokim ujęciu.

Czechy: dobrze skonstruowany projekt. Finansowanie zatwierdzone.

Dana sytuacja utrzymuje się w równowadze dzięki współgraniu dwóch przeciwnych zespołów sił: tych, które próbują wprowadzić zmiany (siły napędowe) i tych, które próbują je powstrzymać (siły hamujące).

WSTRZYMANIE SPALARNI

Analiza Układu Sił: - inne możliwe siły hamujące:

Te czynniki umożliwiają strukturalne podejście do zanalizowania czynników wpływających na kampanię i podejmowanie decyzji.

Czynniki STEP:

SPOŁECZNE

TECHNOLOGICZNE

EKONOMICZNE

POLITYCZNE

Te siły przeciwstawiają się organizacji albo kampanii bezpośrednio bądź wpływając na środowisko działania organizacji/kampanii.

Zamieszczony poniżej diagram przedstawia rozmieszczenie elementów kampanii:

Przedstawiona lista technik zdobywania funduszy jest wynikiem burzy mózgów całego zespołu skillshare.

Odwoływaliśmy się głównie do emocji. Dlaczego to zadziałało?

Proszę zwrócić uwagę, że lista jest rezultatem burzy mózgów całego spotkania.

• Wysyłka:
• odnowienia rocznego członkostwa w GP;
• specjalne apele z prośbą o wsparcie finansowe
  (nie działa wszędzie, np. z powodu źle funkcjonującej poczty).

Telemarketing:

• Gadżety:

• Duże donacje:

• Wydarzenia sponsorowane:

Efektywność list adresowych musi być określana przed i po ich użyciu. Jeśli metody Greenpeace są dla was nie do przyjęcia, ważne jest przyjrzeć się innym możliwościom i alternatywnym sposobom zdobywania funduszy. Powyżej zostały wymienione możliwości są one tylko przykładami, a każdy kraj jest inny.

1. Strona tytułowa.

2. Streszczenie.

3. Cele.

4. Strategia/metodologia.

5. Opis projektu.

6. Plan projektu.

7. Spodziewane rezultaty.

8. Ocena projektu i kontynuacja.

9. Konkluzje.

10. Tło (kontekst) projektu.

11. Finansowanie.

12. Budżet.

13. CV (życiorysy) i listy z poparciem.

Każdy fundator ma swoje własne wzory propozali. Poniżej przedstawiamy zarys struktury organizacyjnej, której wielokrotnie używałem z pozytywnym skutkiem. Struktura może być zmieniona, aby uwypuklić różne części, zależnie od wymagań fundatora. Jako załącznik dołączona jest lista spraw najważniejszych, która powinna być pomocna.

To jest prawdopodobnie najważniejsza część propozalu. Streszczenie optymalnie zawiera jedną stronę, a nigdy więcej niż dwie. Streszczenie to nie opis czy plan projektu, ale krótka, konkretna informacyjna strona: kto?, co?, gdzie?, dlaczego?, kiedy?, jak?, spodziewane rezultaty. Trzeba określić, kto będzie osobą odpowiedzialną za projekt i komu będą przekazane pieniądze. W streszczeniu musi znaleźć się nazwa, adres, telefon i faks organizacji. Podobnie, jak informacja: co to za organizacja?, kim jest osoba odpowiedzialna za projekt?, co jest celem?, gdzie projekt będzie realizowany?, na jaki obszar będzie oddziaływał?, dlaczego jest ważny?, czas trwania i data rozpoczęcia projektu oraz strategia osiągania celów.

Bądź realistą, użyj jednego lub dwóch zdań. Nie mieszaj celów ze strategiami.

Akapit na temat, jak te cele zostaną osiągnięte - ale nie plan projektu.

Jak idea uzyskała ramy projektu? Dlaczego jest on istotny? Na przykład: szedłem przez las z córką i zobaczyłem podejrzaną ciężarówkę, wyładowującą beczki
z chemikaliami. Można też opisać, w jaki sposób nasz projekt wpisuje się w inny, większy projekt.

Osobny wykres, przedstawiający czas, pomoże ci zorganizować własne myśli
i pomoże fundatorom.

- zwiększony...

- zmniejszony...

- maksymalizacja...

- oszczędność...

- pomoc...

Raporty, dodatkowe spotkania, dodatkowe fazy, jak zostanie zmierzony i oceniony sukces projektu.

To, co zaprojektowałeś dotąd, to pakiet, który zostanie przedstawiony fundatorowi. Wnioski to papier, w który ten pakiet zostanie zapakowany. Wnioski łączą wszystkie elementy pakietu i powtarzają w jednym - dwóch akapitach wszystko to, co zostało zawarte na dwudziestu stronach, przypominając fundatorowi o najważniejszych sprawach.

Ile pieniędzy wasza organizacja ofiarowuje jako wkład do projektu? Czy są inni ofiarodawcy?

Przygotuj sobie alternatywnych fundatorów. Jeśli propozal jest duży, proś
o finansowanie jego części różnych sponsorów, przedstawiając im całość projektu
i część, o której finansowanie prosisz.

Współpracujące instytucje, poprzedni partnerzy i fundatorzy, znane osobistości, zachodnie organizacje. Listy budują zaufanie i wiarygodność. Wybieraj ostrożnie. Listy poparcia od organizacji takich, jak Greenpeace czy Sea Shepherd mogą być uważane za nazbyt radykalne, a listy od partii politycznych sygnalizują lobbying polityczny, którego fundatorzy często nie chcą sponsorować.

Streszczenie:

• Przechodzi płynnie od problemów do celów.
• Jasno określa działania programu.
• Określa powody doboru działań.
• Określa kolejność działań.
• Określa ilość zatrudnionych przy programie.
• Określa adresatów i ich dobór.
• Przedstawia racjonalny wachlarz działań, które mogą zostać wykonane w czasie przeznaczonym dla programu i w ramach zasobów, pozostających w dyspozycji starającego się o dofinansowanie.

Pierwsze pytanie, jakie należy sobie zadać przy każdym wydarzeniu, które organizujemy (konferencja prasowa, informacja dla prasy, demonstracja, wiec), to:

czy potrzebujemy, by informacja o wydarzeniach znalazła się w mediach? Czy też wydarzenie to jest organizowane z powodów innych, niż te, które wymagają informacji w mediach? Jeśli informacja w mediach jest potrzebna, przesłanie może dotrzeć do znacznie większej liczby ludzi, niż jest obecne przy wydarzeniu, o ile zostanie to zorganizowane w odpowiedni sposób.

Istnieje kilka sposobów organizowania wydarzenia, tak aby informacja o nim znalazła się w środkach masowego przekazu:

W jaki sposób dostarczyć środkom masowego przekazu tylu informacji, ilu potrzebują, by przedstawić Waszą sprawę?

Agencje prasowe są maklerami informacji i jednymi z najważniejszych środków masowego przekazu, z którymi należy się kontaktować przy organizowaniu akcji. Przykładem w tym regionie jest Polska Agencja Prasowa. Agencje prasowe mają biura na całym świecie. Informują o wydarzeniach i przesyłają opisy gazetom, radiostacjom
i telewizjom, które zamówiły u nich abonament. Największymi agencjami prasowymi są: Reuters, Associated Press (AP), United Press International (UPI), żeby wymienić kilka. Szybkość, z jaką agencje dostarczają informacji i zdjęć, wzrasta.

Jest niezwykle istotne, aby skontaktować się z agencjami prasowymi, jeśli sądzicie, że wasza sprawa jest ważna także poza granicami waszego kraju. W niektórych krajach Europy Wschodniej agencje są państwowe, tym niemniej prywatne agencje międzynarodowe mają swoje biura we wszystkich większych miastach świata. Jeśli skontaktujecie się z międzynarodową agencją prasową i przedstawicie swoją sprawę, to może być to pożyteczne w nacisku na lokalną prasę, by również przedstawiła opis tego wydarzenia.

To wszystko, moi drodzy. Trzymajcie wasz przewodnik po środkach masowego przekazu pod ręką, aby skorzystać z niego następnym razem, kiedy będziecie robić akcję. Mam nadzieję, że się przyda!

Niniejszy podręcznik ma na celu wyjaśnienie podstaw współpracy z prasą. Ma też pokazać, jakie kroki należy podjąć, aby w prasie nie tylko pojawiała się największa ilość informacji o waszych działaniach, ale, co ważniejsze, jak wpłynąć na jakość tych informacji.

Celem tego przewodnika jest, abyście stali się bardziej kompetentni i pewni siebie wobec mediów. Media nie są waszymi przyjaciółmi i nie są wrogami, one są po prostu mediami. Często potrzebują was tak bardzo, jak wy ich.

W najprostszy sposób można określić media jako środek przekazywania informacji. Zdolność reakcji danej osoby na informację jest bezpośrednio zależna od ilości interferencji obecnej podczas przekazu. Zacznij od prostego i jasnego przekazu i określ najkrótszą drogę do twojej grupy celowej.

Telewizja i w pewnym stopniu media elektroniczne zmieniły ten prosty scenariusz. Według guru mediów, Tony Schwartz'a, jesteśmy stale bombardowani tak wielką ilością informacji, że wyłącznie bodziec, który wyzwala reakcję, jest rzeczywiście skuteczną komunikacją. Nie powinniście pojawiać się po prostu z uprzednio przygotowaną informacją, ale musicie zacząć ostrożnie planować, biorąc pod uwagę reakcję, którą chcecie wywołać. Musicie dostosować wasze przesłanie do tej reakcji.

Jak można określić temat i przesłanie, które uderza w tą odpowiednią strunę?

Jednym z najlepszych sposobów stworzenia tematu czy przesłania, które naprawdę działa, jest określenie, kim naprawdę jest twoja grupa celowa, do kogo się zwracasz. Stanowczo za często aktywiści wpadają w pułapkę kazań do nawróconych, przekonując do rzeczy, z którymi określona publiczność się zgadza.

Pomyśl o swoim stylu życia. Prawdopodobnie pracujesz z grupą ekologów albo działaczy na rzecz sprawiedliwości społecznej, przez co zapewne sympatyzujesz z szeregiem liberalnych (lewicowych w USA) poglądów. Wielu twoich przyjaciół pracuje w grupach zaangażowanych społecznie. Ogólnie, nie są to ludzie, do których trzeba dużo mówić. Są już po twojej stronie i często nie są tymi, którzy są bezpośrednio dotknięci problemami, którymi się zajmujesz.

Ronald Reagan zręcznie manipulował mediami, ponieważ rozumiał amerykańskie społeczeństwo i podobnie jak ono cechowały go niesłychanie małe zainteresowania
i niechęć do skomplikowanych zagadnień. Reagan powodował, że rzeczy stawały się lekkostrawne. Wszystko, o czym mówił, było ubrane w proste, krótkie słowa. Podatki były złe, zatrudnienie - dobre. Stany były wolnym krajem, Związek Radziecki nie. I Reagan nigdy nie pozwolił prawdziwemu faktowi popsuć dobrego obrazu.

Nawet, jeśli to wszystko nie jest najładniejsze, to jednak musimy nauczyć się wiele ze zdolności Reagana do włączania się w sentyment mas i rozkładania złożonych zagadnień na proste sprawy, z którymi może się utożsamić duża część społeczeństwa. Czy to podejście zmniejsza nasze cele? Nie. W szczególności próba dotarcia do jak największej liczby ludzi dokonuje się przede wszystkim przez telewizję.

Mówi się, że kamera nigdy nie zmruży oka. Może być to prawdą, ale też nigdy kamera nie interesuje się dłużej jedną tylko rzeczą. Kiedy w wieczornym dzienniku telewizyjnym pojawia się informacja o problemach środowiskowych, nie więcej niż 10-cio sekundowy wywiad. Możesz mieć tylko dziesięć sekund na wyartykuowanie przesłania, które wzbudzi pożądaną reakcję. Jeśli naprawdę chcesz, aby przesłanie przebiło się przez wszystkie zakłócenia i uderzyło we właściwą strunę, powinno być krótkie, jasne i chwytliwe. Musisz przyjąć, że masz jeden strzał - jedno zdanie albo mniej - aby przedstawić swoje przesłanie. Często dobrym przewodnikiem po komunikatach, które mieszczą się w tym formacie, jest myślenie o tym, jakie nagłówki chciałbyś zobaczyć następnego dnia w gazetach
z informacją o twoim proteście czy akcji.

Powinieneś dokonać burzy mózgów, aby opracować temat, tworząc przesłanie wystarczająco krótkie i jasne, aby zmieściło się na naklejce czy plakacie. Pomyśl o efektywnych tematach, które widziałeś już w użyciu i pomyśl, jak wiele może być powiedziane w tak niewielu słowach.

Jest to szczególnie ważne w przypadku protestu. Prasa będzie zazwyczaj przeprowadzać wywiady z twoim rzecznikiem, ale może też chcieć porozmawiać z innymi uczestnikami akcji. Tych ludzi trzeba brać pod uwagę na etapie planowania współpracy
z prasą. Muszą oni rozumieć, co chcecie powiedzieć i jak najlepiej to powiedzieć w ciągu 5-10 sekundowych urywków wypowiedzi, których potrzebują dziennikarze RTV. Poćwicz mówienie urywkami, krótkimi zdaniami.

Oto niektóre najczęściej zadawane pytania, które należy przewidzieć przy proteście. Bądź przygotowany na szybką odpowiedź na pytania:

Udzielając każdego wywiadu, utrzymuj kontakt wzrokowy, zwłaszcza z kamerą. Unikaj używania slangu swojej grupy. Na przykład, jeśli działasz na rzecz przywrócenia ESA, nie używaj skrótu. Mów: Endangered Species Agency (Agencja ds. Zagrożonych Gatunków). Kilka przykładów do unikania: UNEP, OECD, IWC, ICATT, IAEA itd.

Reasumując, zacznij od najważniejszych spraw:

Jedno zdjęcie może zawrzeć wszystkie elementy konfliktu i to, co chcesz osiągnąć. Udany obraz mówi sam za siebie i nie potrzebuje podpisów i wyjaśnień.

Kiedy planujesz specjalne wydarzenia czy protesty, dobrze jest zacząć od określenia, jaki obraz chcesz stworzyć. Myślenie obrazami pomoże ci dotrzeć do prostego, zrozumiałego tematu, który jest kluczem do wszystkich udanych wydarzeń.

Video i zdjęcia są najpotężniejszymi dostępnymi narzędziami komunikacyjnymi. Zaplanuj kreatywne sposoby zakomunikowania twojego przesłania w różnych mediach. Znalezienie kamerzysty nie powinno wydarzyć się w ostatniej chwili, ale być priorytetem od samego początku (pod warunkiem, że masz budżet na wynajęcie zawodowca - jeśli nie, to uczestnik akcji z kamerą 8mm jest lepszy niż nic). W przypadku dużego wydarzenia, planuj i określaj budżet z góry. Korzystaj z sieci działaczy ekologicznych, żeby zarekomendowali dobrych fotografów i kamerzystów. Jeśli zdjęcia będą dobre, to twoja inwestycja będzie tego warta, bo będziesz mógł je rozpowszechniać długo po zakończeniu akcji.

Aby ocenić, czy wydarzenie rzeczywiście potrzebuje fotografa czy kamerzysty na miejscu akcji, zastanów się nad następującymi pytaniami:

Oczywiście, media na całym świecie różnią się między sobą w zależności od kraju, regionu, struktury politycznej i samego rodzaju mediów. Istnieją doskonałe przewodniki, zawierające informacje o mediach, ich adresach, w jaki sposób się z nimi kontaktować,
a także informatory o międzynarodowych biurach prasowych za granicą (np. Der Spiegel w biurach ONZ w Genewie czy Reuters w Tokio). Biorąc pod uwagę rozmiary i pole zainteresowania poszczególnych mediów światowych, jest ważne, aby ukierunkować strategię prasową na te, które

a) będą najbardziej zainteresowane i

b) będą miały największy zasięg i wpływ.

Aby udało się przekazać wasze przesłanie na szczeblu ogólnokrajowym, trzeba zrozumieć, jak funkcjonują media w waszym kraju, tak aby układać lepsze strategie współpracy z nimi.

Biorąc pod uwagę rozmiary i złożoność Stanów Zjednoczonych, nie jest zaskoczeniem, że media kładą główny nacisk na problemy lokalne i regionalne. Oprócz trzech głównych sieci telewizyjnych (ABC, NBC, CBS), agencji prasowych, dziennika USA Today i CNN, prasy ogólnokrajowej właściwie nie ma.

Jeśli chodzi o nakład, "USA Today" i "The Wall Street Journal" są najbliższe gazetom ogólnokrajowym i obydwie zawierają publikacje międzynarodowe. "USA Today" jest dostępny wszędzie w tej samej cenie i o tej samej porze. Niestety, jeśli chodzi
o dogłębność informacji, "USA Today" jest bardzo ograniczony.

"The Wall Street Journal" również ma drukarnie w całym kraju i liczne dodatki lokalne. Jest gazetą o wysokiej jakości, o konserwatywnych zapatrywaniach. Kolumna opinii
i komentarzy "Wall Street Journal" jest jednym z ostatnich bastionów wściekle antyekologicznych sentymentów. "Journal" jest wpływowy w kręgach przemysłowych. Główny nacisk kładzie na wiadomości finansowe. Nie przedstawia zdjęć. Gazeta przywiązuje wielką wagę do dziennikarskich dochodzeń. Drukowała istotne teksty, opisujące brudne interesy od Waste Management, Inc. do Eda Meese i Contras.

"The New York Times" (największy dziennik w USA) i w dużym stopniu "Los Angeles Times" i "Washington Post" mają ambicje stać się gazetami ogólnokrajowymi. "The N.Y. Times" ma ogólnokrajowe wydanie, które można dostać w wielu miejscach poza Nowym Jorkiem, ale poza Wschodnim Wybrzeżem jego nakład jest ograniczony. Te trzy dzienniki odgrywają niesłychanie istotną rolę w kształtowaniu wiadomości.

Dziennikarze w mniejszych stanach zainteresowani, powiedzmy, problemami amerykańskich fabryk zbrojeniowych, mogą o tym pisać, ale dopóki "New York Times" nie przedstawi sprawy w znaczący sposób, nie ma ona charakteru naprawdę ogólnokrajowego.

Każdej nocy ogólnokrajowa sieć telewizyjna dociera do ponad 40 milionów Amerykanów. Cokolwiek nie powiedzą Dan Rather czy Peter Jennings (znani dziennikarze TV amerykańskiej - tłumacz), ma ogromną wagę, jeśli chodzi o wpływ na amerykańską duszę. A z czego składają się wieczorne wiadomości?

Zazwyczaj jest to spora ilość informacji międzynarodowych, po których następują informacje o działaniach prezydenta. Odmiennie niż np. brytyjskie dzienniki z długimi informacjami BBC News, informacje sieci amerykańskich trwają w ciągu doby w sumie 30-60 minut. Kiedy pojawia się informacja o ekologii, zazwyczaj jest przedstawiana z niewłaściwego punktu widzenia, a nacisk położony jest na nieodpowiednie miejsce. Alkoholowe nawyki kapitana Hazelwood były ważniejszą informacją, niż światowa konsumpcja ropy - rzeczywista przyczyna wycieku z tankowca Valdez.

W wiadomościach sieci, wiadomości zagraniczne są przedstawiane nieproporcjonalnie słabo i najczęściej z bardzo nacjonalistycznego punktu widzenia. ("Szesnastu Amerykanów ginie wypadku samolotu w Botswanie. Liczba zabitych może wynosić nawet 300...")

Jakkolwiek w uproszczeniu, tak wygląda amerykańska telewizja ogólnokrajowa. Jeśli dorzucić jeszcze kilka reportaży - historia konsumenta, materiał o edukacji - to obraz będzie mniej więcej kompletny. Działacze często zastanawiają się, dlaczego ich akcje nie znajdują odbicia w mediach. Przyczyna jest dość prosta. Naprawdę nie ma na to miejsca. Bardzo nieliczne, jeśli w ogóle, protesty przebijają się do tych mediów.

Gdy byliśmy świadkami wojny w Zatoce Perskiej, CNN miała duży międzynarodowy wpływ dzięki swoim relacjom na żywo i wyprzedziła zdolność innych sieci do przedstawienia tak obszernego odbicia wydarzeń.

Tym niemniej, coraz częściej lokalne stacje formują regionalne sieci ze stacjami w pobliskich rynkach mediów (jest to trend narastający także w skali międzynarodowej).

Przede wszystkim z powodu "eksplozji" sieci kablowych cały czas pojawiają się możliwości "ogólnokrajowego" przekazu przy pomocy małych widowni. W Stanach Zjednoczonych narasta liczba stacji informacyjnych: "Independent Network News" (własność Chicago Tribune), pakiety informacyjne sieci Fox Broadcasting dla jej stacji lokalnych; Headline News CNN są sprzedawane stacjom na całym świecie; śmieciowe pseudowiadomości w rodzaju "Sprawy Bieżące" (Current Afair) sieci Fox czy USA TODAY również od czasu do czasu przemycają informacje ekologiczne między oczywiście ważniejszymi sprawami Elisabeth Taylor i Księżniczki Diany.

Mocne zdjęcie, przekazane przez agencję prasową, może zostać wykorzystane przez dziesiątki gazet i zobaczone przez miliony ludzi.

Kiedy zajmujemy się mediami, często przeoczamy agencje, ponieważ na prowincji ich biura są małe albo w ogóle ich nie ma. To nie oznacza, że nie opiszą wydarzenia czy nie przyjmą i prześlą zdjęć.

W każdym stanie USA, AP i UPI mają stanowe "kwatery główne", położone albo w stolicy stanu, albo największym mieście. Mniejsze biura istnieją w mniejszych miastach. Często pracuje w nich tylko jeden lub dwóch reporterów i rzadko są otwarte 24 godziny na dobę. W jeszcze mniejszych miejscowościach agencje współpracują z "wolnymi strzelcami" - półoficjalnymi korespondentami, którzy są opłacani za poszczególne informacje i nie są na etacie.

Każde biuro dostarcza przygotowane wiadomości do serwisów stanowych, regionalnych i ogólnokrajowych, dostarczanych przez agencje ich klientom tak prasowym, jak radiowym i telewizyjnym.

United Press International (UPI) powstała jako przedsięwzięcie komercyjne, co było
o tyle nieszczęśliwym pomysłem, że w naszych czasach nigdy nie udało się jej wypracować zysku. Z powodu ograniczeń budżetowych, w ciągu ostatniego dziesięciolecia miały miejsce zwolnienia pracowników i obniżki pensji. Zawieszona została działalność w niektórych krajach, czeka to również wiele innych biur. UPI ma dwie silne strony: szybciej przygotowują i wysyłają materiały, niż ich rywale z AP i mają bardzo dobry serwis w Ameryce Południowej.

Reuters jest agencją dominującą w większej części świata. W USA służy zazwyczaj jako agencja wiadomości biznesowych. Reuters próbował rozszerzyć działalność otwierając więcej biur w USA i wykupując większość serwisu fotograficznego UPI. Podczas, gdy UPI nadal się kurczy, wiele amerykańskich przedsiębiorstw prasowych polega coraz bardziej na Reuters, jako głównym konkurencie AP.

Niektóre agencje prasowe, np. AP w USA, publikują książki dzienne specjalnie dla mediów z listą najważniejszych wydarzeń dnia w danym mieście. Redaktorzy prowadzący czytają książki dzienne uważnie, aby określić, gdzie należy wysłać reporterów. Istnieje również "książka tygodniowa", która pozwala redaktorom opracować harmonogram pracy i priorytety informacyjne.

Często przypominamy sobie zbyt późno, że czasopisma są ważnym źródłem informacji dla bardzo wielu ludzi. W dodatku, rynek czasopism, który kiedyś był bardzo ogólny (np. Life and Look), zmienił się dramatycznie i zaspokaja teraz specyficzne zainteresowania: pojawiły się pisma kobiece, czasopisma sportowe, konsumenckie, przyrodnicze oraz czasopisma dla miłośników kotów zainteresowanych astrologią. Czego by nie szukać, zawsze się coś znajdzie.

Jeśli uważasz, że masz mocną informację, którą dane pismo może wykorzystać do artykułu, zastanów się nad rozmową z czasopismem lokalnym, ogólnokrajowym czy nawet międzynarodowym. Weź pod uwagę, że czas przygotowywania czasopisma do druku (od początku przygotowania artykułu) wynosi zazwyczaj 3-6 miesięcy i że naglące sprawy raczej nie wchodzą w rachubę. Niektóre tematy, które zostały wykorzystane
w czasopismach: częstość występowania raka u kobiet a substancje toksyczne
(Ms. Magazine i inne pisma kobiece), przemoc wobec ekologów (Newsweek), zmiany klimatyczne a przemysł ubezpieczeniowy (New Scientist), itd. I nie zapominajcie
o pismach lewicowych (np. Mother Jones) czy pismach ekologicznych. Często są dobrym początkiem dla nowego tematu dla prasy.

Radio również jest dobrym sposobem na pokazywanie pewnych tematów lokalnie, regionalnie czy na skalę międzynarodową (np. BBC, National Public Radio). Wiele stacji chce zrobić wywiad przez telefon, kiedy nie mają reporterów na miejscu, ale chcą mieć materiał z wydarzenia. Radio może być też najlepszym środkiem przekazu najnowszych informacji. Radiostacje informacyjne mają częste dzienniki, często dodają najnowsze informacje i lubią podawać informacje o wydarzeniach w czasie ich trwania. W dodatku tysiące radiostacji pojawiło się w całych Stanach (i na świecie), dając ogromne możliwości prowadzenia dialogu o problemach ekologicznych.

Uważajcie na czas zamknięcia wydania. Nie dzwoń do producenta, kiedy program właśnie trwa czy do dziennikarza, kiedy zamyka numer. Jeśli obiecasz wysłać coś
w określonym czasie albo zadzwonić, zrób to. Profesjonaliści z mediów zawsze docenią, jeśli uważasz na to, do kiedy muszą przygotować materiał i zamknąć wydanie.

Jako działacz, pracujący nad wybranym zagadnieniem, jesteś niejako zobowiązany nawiązać bardziej towarzyskie stosunki z dziennikarzami w mieście czy regionie. Informuj ich pocztą, telefonicznie czy na okazjonalnych spotkaniach i wykreuj się na wiarygodne
i poważne źródło informacji.

Zanim zadzwonisz do dziennikarza, zapamiętaj:

Mów powoli. Upewnij się, że reporter ma czas zapisać, co powiedziałeś albo przynajmniej nadąża za tobą, jeśli mówisz za szybko. Wielu dziennikarzy odczyta to,
co zapisali z twoich wypowiedzi, jeśli ich poprosisz. Proś ich więc o to.

Wstępne określenie kierunku wywiadu pomoże uniknąć ci tematów, o których nie chcesz rozmawiać albo nie masz wystarczających do tego kwalifikacji. Z góry pytaj,
o jakie informacje chodzi dziennikarzowi albo jakiego rodzaju pytań można się spodziewać. Zazwyczaj ci powiedzą. Pamiętaj, że zupełnie naturalna jest odpowiedź "nie wiem, ale sprawdzę to dla pana". Lepiej zawsze jest przyznać się do niewiedzy, niż strzelać i pudłować.

Twoje odpowiedzi muszą być krótkie, a myśli jasne. Ustal sobie z góry 2-3 najważniejsze rzeczy, o których chcesz powiedzieć i trzymaj się ich, jak tylko możesz. Pamiętaj, że tylko 5-10 sekund twojej wypowiedzi trafi na antenę, więc przygotuj właśnie "pigułkę": 5-10 sekund najważniejszych uwag.

WYŁĄCZNOŚĆ - znowu definicja różni się i musisz wyrażać się bardzo jasno. Zgoda na wyłączność może być sposobem na zapewnienie informacji o wydarzeniu, pozwalając jednemu środkowi przekazu na przedstawienie danego problemu jako pierwszemu. Dając wyłączność stacji TV czy gazecie - możemy sobie od razu zrobić wrogów wśród konkurencyjnych mediów. Tym niemniej, czasem sytuacja narzuca konieczność ograniczonego dostępu do wydarzenia - a musisz zapewnić, że będą przy nim media. Oferowanie wyłączności zaufanemu dziennikarzowi to dobry sposób na zapewnienie, że jego stacja/gazeta będzie relacjonować nasze wydarzenie.

Działacze często prowadzą protesty czy akcje, aby przekazać to, co mają do powiedzienia. Media mogą być nośnikiem tych przekazów. Jeśli nie piszą o tobie gazety
i nie mówi radio i telewizja, twój przekaz trafia donikąd.

Nie ma gwarancji, że o akcji ktoś napisze, ale istnieją sposoby, aby zwiększyć tego szanse. Musisz myśleć jak redaktorzy prowadzący. Zadaj sobie pytanie, po co wysyłasz swoich dziennikarzy na miejsce akcji i co spodziewasz się, że przyniosą z powrotem.

Kiedy planujesz protest, zastanów się, jakie problemy logistyczne powinny zostać rozwiązane na poszczególnych etapach planowania, np. czy będzie dość światła dla kamer, czy dziennikarze będą mogli obserwować wydarzenie bez ryzyka aresztowania. Jeśli to jest konferencja prasowa, to czy nagłośnienie jest dostateczne, aby dziennikarze słyszeli przemawiających? Pamiętaj o czasie akcji - kiedy zaczniesz akcję o 4 po południu, to raczej nie trafisz do wieczornych wiadomości telewizyjnych. Pamiętaj o godzinach zamknięcia wydań i ograniczeniach, które muszą znosić dziennikarze i nie dokładaj im cierpień.

Dowiedz się, jaki jest zasięg mediów. Jeśli miejsce wydarzenia leży poza ich zasięgiem, to czeka cię ciężka walka, aby sprzedać im temat.

To samo zróbcie ze stacjami telewizyjnymi, jeśli na miejscu macie własnego kamerzystę z materiałem, a jakaś stacja nie przysłała ekipy.

Informacja dla prasy jest rozsyłana do mediów aby przedstawić podstawowe wyznaczniki akcji - kto, co, gdzie, kiedy, dlaczego i jak. Notka powinna być krótka, zwięzła i podawać informacje, których szuka dziennikarz.

Przede wszystkim, informacja dla prasy powinna być krótka i dokładna. Zawsze dwie inne osoby powinny ją przeczytać. Redaktorzy i dziennikarze nie lubią przekopywać wszystkich stron, żeby dotrzeć do najistotniejszych. Powinno się ją czytać jak informację gazetową, zbudowaną na zasadzie odwróconej piramidy - najważniejsze, najoczywistsze informacje na górze, następnie cytaty i informacje dodatkowe.

Podstawowa formuła informacji dla prasy zawiera datę, nagłówek, osoby kontaktowe
z numerami telefonów, kto, co, kiedy, gdzie, dlaczego i jak, niekiedy jeden czy dwa cytaty; wszystko na jednej czy dwóch stronach. Najlepsza jest jedna strona. Pisz mocny akapit wprowadzający, ponieważ dalej zazwyczaj redaktor miejski nie czyta.

Żaden dobry dziennikarz nie skróci informacji dla prasy. Tak, jak w każdym przypadku współpracy z mediami, musisz spróbować przewidzieć, czego dziennikarze szukają. Im lepiej ci się to uda, tym bardziej prawdopodobne, że informacja dla prasy lub jej część pojawi się w mediach jako wiadomość.

W zasadzie istnieją trzy rodzaje informacji dla prasy (patrz: przykłady na końcu podręcznika):

Dołącz informacje dodatkowe, które wzmacniają twoje stanowisko oraz wymień wcześniejsze wysiłki grupy przed demonstracją (tj. lobbying, skargi itd.). Próbuj wykorzystać niezależną informację. Podawaj również rozwiązania (np. nasza grupa wzywa firmę X do zmniejszenia ilości odpadów przez zastosowanie istniejącej czystej technologii itd.).

Ta informacja jest zazwyczaj bardzo krótka i przedstawia odpowiednie cytaty. Musi zostać wysłana NAJSZYBCIEJ, JAK TYLKO MOŻLIWE, żeby w ogóle miała jakieś znaczenie. W zasadzie żadne informacje dodatkowe nie są potrzebne; reakcja jest potrzebna dziennikarzom, aby zrównoważyć przedstawiany problem.

Ta sama zasada obowiązuje w przypadku reakcji na prace ustawodawcze; w tym wypadku możesz zazwyczaj przygotować stanowisko zawczasu.

Wysyłając informację dla prasy natychmiast albo jeszcze przed danym wydarzeniem, dajesz dziennikarzowi to, czego z pewnością będzie potrzebował. Jeśli dziennikarz ma
w ręku wasze oświadczenie, to ma z głowy poszukiwanie jeszcze jednego elementu do materiału.

Często działacze skarżą się, że nawet, kiedy media informują o ich działalności, to dziennikarze nie trafiają w sedno i nie przedstawiają rzeczywistego stanowiska ich grupy. Jednym z najlepszych sposobów ominięcia tego problemu jest opowiedzenie o sobie
i o problemie samemu.

W zasadzie opinie są formułowane bardzo dokładnie i na tematy i są pisane przez kogoś, kogo gazeta uznaje za wiarygodny autorytet w danej dziedzinie. Komentarze
i opinie zazwyczaj liczą 500-800 słów. Powinny wyrażać opinię, ale najlepsze z nich zawierają wystarczająco wiele informacji, aby uczynić opinię przekonywującą dla czytelnika. Dla kręgów establishmentu komentarz jest dobrym sposobem na tworzenie wiarygodności i może służyć jako wartościowy dokument dla każdej kampanii.

Komentarze zazwyczaj są przesyłane do odpowiedniego redaktora albo zespołu, a czas ich publikacji może się różnić znacznie.

Talk show - program radiowy lub telewizyjny z udziałem zaproszonych gości, a często słuchaczy i publiczności - jest okazją, aby porozmawiać o szczegółach, których zazwyczaj nie mamy okazji poruszyć. To może brzmieć atrakcyjnie, ale niesie ze sobą zagrożenia,
o których trzeba wiedzieć.

Programy radiowe na przykład są prowadzone przez znane osobistości, które jasno określają swoje stanowiska polityczne. Słuchacze czy widzowie najczęściej podzielają poglądy prowadzącego i zwykle się z nim zgadzają. Wiele prowadzących takie programy osób odgrywa rolę "adwokata diabła" i ośmiesza osobę zaproszoną, aby utrzymać zainteresowanie publiczności.

Zanim zgodzisz się wziąć udział w takiej audycji, dowiedz się jak najwięcej o stylu prowadzącego i formule programu. Czy program jest prowadzony na żywo? Czy występuje w nim przeciwnik? Czy będziesz mógł rozmawiać bezpośrednio z przeciwnikiem? Czy słuchacze/widzowie mogą dzwonić w czasie programu i zadawać pytania?

Tak, jak w przypadku każdego wywiadu, ważne jest znać najistotniejsze rzeczy, dotyczące waszej organizacji: liczbę członków, liczbę biur i gdzie one się mieszczą, roczny budżet, źródła finansowania. Trzeba też umieć wyjaśnić "co organizacja robi".

W trakcie programu na żywo margines błędu jest mały. Upewnij się, że dobrze znasz wszystkie materiały. Jeśli jest to radio, trzymaj przed sobą kartkę z zapisanymi faktami. Programy z udziałem słuchaczy mogą być szczególnie denerwujące, ponieważ często zadawane pytania nie mają nic wspólnego z tematem, o których miałeś mówić. Mogą się również zdarzyć telefony obraźliwe. Musisz zachować zimną krew i być przygotowany na taką publiczność.

Upewnij się, że tekst zawiera datę, po której nie należy go czytać. Tekst powinien być rozbity na linijki w podwójnych odstępach i zawierać nazwisko i telefon osoby kontaktowej. Jak zawsze w przypadku tekstu, który idzie do prasy, ktoś inny musi go przeczytać i sprawdzić.

• ON WRITING WELL - William Zinsser

• THE WORD - publikacja UPI

• THE ASSOCIATED PRESS STYLE BOOK - publikacja AP

• THE ELEMENTS OF STYLE - Strunk & White

GREENPEACE OPUBLIKUJE RAPORT O KRYZYSIE ŁOWISK ŚWIATOWYCH PODCZAS ROZPOCZĘCIA POSIEDZENIA
ORGANIZACJI NARODÓW ZJEDNOCZONYCH

NOWY JORK, 2 czerwca 1993 - Podczas gdy Organizacja Narodów Zjednoczonych dzisiaj, w poniedziałek, 2 czerwca, będzie otwierać pierwsze posiedzienie, dotyczące narastających zagrożeń światowych łowisk, Greenpeace opublikuje na konferencji prasowej swój raport na ten temat.

Raport pt. "TO NIE MOŻE TRWAĆ WIECZNIE. Wpływ światowej grabieży na zmniejszające się zasoby ryb" zostanie przedstawiony publicznie w pomieszczeniu Savoy Room w centrum prasowym.

ONZ o godz. 10:00. Na konferencji przemawiać będą między innymi Mark Gianni, koordynator kampanii Greenpeace nt. ochrony łowisk oraz rybacy z północno-wschodniego Atlantyku, Zatoki Meksykańskiej i północno - zachodniego Pacyfiku.

Dostępne będą kopie raportu, zdjęcia oraz informacja na wideo.

*************************

KIEDY: 10:00 rano, poniedziałek, 2 czerwca 1993.

GDZIE: Savoy Room, Centrum Prasowe Organizacji Narodów Zjednoczonych.

####

GREENPEACE COMMUNICATIONS, 5 BAKERS ROW, LONDON EC1R 3DB

( (44) 71 833 0600 FAX:(44) 71 071 837 6606, TELEX 8953660 GPCOMM G

GREENPEACE OKUPUJE TARTAK NAJWIĘKSZEGO EKSPORTERA AMAZOŃSKIEGO MAHONIU

Akcja, która rozpoczyna kampanię Greenpeace przeciw rabunkowemu wyrębowi lasów w Amazonii, jest wymierzona w wyniszczające pozyskiwanie mahoniu, zmonopolizowane w regionie przez dwanaście dużych tartaków w stanie Para (południowo-wschodnia Amazonia).

"To dopiero początek" - powiedział Jose Augusto Padua, południowoamerykański kampanier Greenpeace ds. lasów tropikalnych. "Protestujemy przeciwko rabunkowemu pozyskiwaniu mahoniu, które nie tylko zagraża cennym i ginącym gatunkom, ale stwarza warunki dla całkowitego zniszczenia lasów. Wyrąb drzew mahoniowych prowadzi również do społecznego i kulturowego wyniszczenia tubylczych wspólnot w regionie."

Firmy pozyskujące mahoń obecnie działają w Amazonii bezkarnie, czerpiąc duże korzyści kosztem ekosystemów leśnych i wszystkich tych, których byt zależy od dziewiczych lasów. W całej południowej Amazonii drwale mahoniu są pierwszymi, którzy w pierwotnych lasach budują drogi, umożliwiając dostęp hodowcom bydła, poszukiwaczom złota i bezdomnym chłopom, karczującym las.

"Gdziekolwiek nie pójdą drwale mahoniu, tam zaraz następuje wylesienie" - powiedział Padua.

Pierwsza akcja Greenpeace w lasach Amazonii zaczęła się o świcie, kiedy ubrani w białe kombinezony działacze wkroczyli na teren tartaku Maginco - największej w Brazylii firmy handlującej mahoniem. Maginco jest własnością pana Danilo Remor, który jest również prezesem AIMEX - Stowarzyszenia Eksporterów Drewna Stanów Para i Amapa.

Kiedy działacze zablokowali główną bramę tartaku i zatrzymali ciężarówki z mahoniem, rozwinęli transparent, potępiający wyrąb mahoniu i wskazujący na niszczycielskie skutki tej działalności. Działacze Greenpeace przykuli się do pił tartaku, aby zatrzymać cięcie pni mahoniowych i pracę zakładu.

verte

GREENPEACE STR. 2/2

Akcja Greenpeace miała poparcie Indian Nambikwara, którzy na próżno usiłowali powstrzymać drwali, od wielu lat najeżdżających ich terytoria. Członkowie chłopskiego związku zawodowego, w tym prezes Narodowego Związku Pozyskiwaczy Kauczuku, również włączyli się w akcję. Wraz z innymi grupami, popierającymi akcję Greenpeace, ustawili się przed tartakiem, aby zaprotestować przeciw niszczycielskiej działalności przedsiębiorstw drzewiarskich w Amazonii i nieprzestrzeganiu przez nie przepisów ochrony środowiska, zwłaszcza na południu Para, gdzie miała miejsce akcja.

W mieście Rio Mara, gdzie znajduje się tartak, w ostatnich latach zamordowano kilku przywódców związkowych, co wiąże się z własnością ziemi. Hodowcy bydła wypierają biednych właścicieli ziemi, aby rozszerzyć własną działalność.

"Przemysł mahoniowy jest przyczyną nielegalnej inwazji na rejony tubylcze i rezerwaty przyrody i zasobów" - powiedział Padua. "Wielkie tartaki z centrum pozyskiwania mahoniu w Para eksportują prawie całe drewno do Wielkiej Brytanii i USA". W zeszłym tygodniu brazylijska koalicja organizacji pozarządowych, obejmująca obecnie 70 grup, pokazała w stolicy Brazylii film dokumentujący skutki wyrębu mahoniu, który pokazuje, jak wyrąb ten niszczy ekosystemy leśne, gospodarkę pozyskiwaczy kauczuku oraz tubylcze społeczności.

Grupa przedstawiła także Manifest i dossier parlamentowi Brazylii, Prokuratorowi Generalnemu, agencji rządowej do spraw ludności tubylczej Funai oraz nowemu ministrowi ochrony środowiska, p. Coutinho Jorge. Tego ostatniego wiele artykułów prasowych oskarża o wspieranie handlarzy drewnem i wyrębu mahoniu.

W Europie Greenpeace wzywa do zakazu używania mahoniu. Greenpeace prosi firmy o powstrzymanie się od handlu mahoniem i domaga się od rządów ograniczenia jego importu do czasu, kiedy w Brazylii prawo zacznie regulować działalność przemysłu tak, jak żąda tego Brazylijska Koalicja Przeciw Rabunkowemu Wyrębowi Lasów w Amazonii.

###

"WYPADEK W PETERSBURGU MÓGŁ BYĆ POCAŁUNKIEM ŚMIERCI
DLA ZACHODNICH REAKTORÓW" - twierdzi GREENPEACE.

Londyn, 24 marca 1992 (GP) -- Dzisiejszy wypadek w reaktorze numer trzy elektrowni atomowej w Petersburgu powinien zapoczątkować falę zamknięć reaktorów atomowych zarówno na Wschodzie, jak i na Zachodzie - twierdzi Greenpeace.

W Związku Sowieckim istnieje 25 reaktorów o konstrukcji podobnej do petersburskiego reaktora RBMK 1000, a na świecie jest około 20 dalszych reaktorów
o poważnych zaniedbaniach bezpieczeństwa, które powinny zostać natychmiast zamknięte.

Maurice Strong, przewodniczący Konferencji ONZ ds. Środowiska i Rozwoju, napisał w New York Times w ubiegłym tygodniu, że natychmiast trzeba przedsięwziąć kroki wobec niebezpiecznych reaktorów i wezwał do międzynarodowej pomocy w tej dziedzinie.

"Ten wypadek jest jeszcze jednym przykładem, jak starzejące się reaktory zagrażają światu" - stwierdził ekspert Greenpeace ds. energetyki atomowej, John Willis.

Wypadek w Petersburgu jest ostatnim z serii kryzysów, jakie dotykają przemysł nuklearny. Doniesienia mówią, że do atmosfery przedostał się radioaktywny obłok jodu o mocy do 3 tys. kiurów.

"Jeśli doniesienia te są dokładne, ludzie mieszkający w rejonie skażenia, a zwłaszcza dzieci, są narażeni na bezpośrednie zagrożenie zdrowia. Ponieważ jod jest substancją lotną, schronienie przed opadem radioaktywnym przyniesie tylko częściowe rezultaty" - powiedział John Willis.

Radioaktywny jod jest wchłaniany u ludzi przez tarczycę i może prowadzić do nowotworów. Najskuteczniejszą obroną jest nasycenie tarczycy zwykłym jodkiem potasu.

"Niestety, jeśli okoliczni mieszkańcy nie otrzymali jodu przed wypadkiem, to teraz jest prawdopodobnie za późno, aby zapobiec wchłonięciu większych dawek" - powiedział Willis. "Ale nadal zagrożonych jest setki tysięcy ludzi, mieszkających dalej od Petersburga, np. w Moskwie, Helsinkach czy krajach bałtyckich - zależnie od kierunku wiatrów".

ABY UZYSKAĆ WIĘCEJ INFORMACJI:

John Willis, Greenpeace w Londynie: ( 071 - 354 5100

GREENPEACE COMMUNICATIONS, 5 BAKERS ROW, LONDON EC1R 3DB

( (44) 71 833 0600, FAX:(44) 71 071 837 6606, TELEX: 8953660 GPCOMM G

Według danych GUS w r. 1991 wychodziło w Polsce 68 dzienników i 2968 czasopism (w tym 251 tygodników i 718 miesięczników). Całkowity nakład wyniósł w tymże roku 1 mld 509 mln 400 tysięcy egzemplarzy.

Ogólnokrajowy rejestr tytułów prowadzi Sąd Wojewódzki w W-wie. 4 lata temu mieliœmy zarejestrowanych 7 tysięcy tytułów, ale ile z nich wychodziło naprawdę - nie wiadomo.

GUS dla potrzeb statystyki korzysta z danych gromadzonych przez Bibliotekę Narodową. Co miesiąc rejestrowano około 100 nowych tytułów.

Czasopism mieliœmy około 4 tysięcy. Największym nakładem mogła pochwalić się "Przyjaciółka", a w dalszej kolejnoœci "Skandale" i "Jestem".

"Polityka" miała w tym czasie nakład wynoszący 300-350 tys., a "Wprost" 200-250 tysięcy egzemplarzy.

Wœród dzienników największy nakład miała "Gazeta Wyborcza" (500-700 tys.).

Sytuacja na tym polu niewiele się do dziœ zmieniła i dlatego można tamtą statystykę traktować jako dobre przybliżenie obecnej. Tym bardziej, że Biblioteka Narodowa nie dysponuje obecnie pełnymi, aktualizowanymi i œcisłymi informacjami na ten temat.

Według stanu z początków 1994 roku 56 procent udziałów w gazetach o zasięgu ogólnopolskim i połowę udziałów w gazetach regionalnych posiadał kapitał zagraniczny. Te 56 procent udziałów w gazetach o zasięgu ogólnopolskim to jednoczeœnie 70 procent całego jednorazowego nakładu w tej grupie. W dziennikach regionalnych analogiczny odsetek wynosi 65 procent.

Jeœli chodzi o telewizję to największy zasięg, a co za tym idzie i oddziaływanie ma telewizja publiczna ze swoim ogólnopolskim programem I i II oraz jej oddziałami terenowymi w Bydgoszczy, Gdańsku, Katowicach, Krakowie, Lublinie, Łodzi, Poznaniu, Rzeszowie, Szczecinie, Wrocławiu i... Warszawie (Warszawski Oœrodek Telewizyjny). Te ostatnie w ubiegłym roku wyprodukowały ponad 35 tysięcy godzin własnych programów regionalnych. 1210 godzin programów wyprodukowanych przez te oœrodki można było obejrzeć w sieci ogólnopolskiej.

Drugim programem ogólnopolskim dysponuje POLSAT.

Inne większe telewizje o ograniczonym zasięgu to m.in. Polonia 1, a od niedawna także Canal+ mający kilkugodzinny, codzienny blok programów niekodowanych, w tym także o tematyce polskiej, "redagowany" przez polskich dziennikarzy.

Największym radiowym potentatem w kraju jest PR I, który dociera do ponad 80 procent odbiorców. Obok niego istnieją także trzy inne programy, w tym jeden, tzw. piąty nadający dla zagranicy. Ogółem szacuje się obecnie, iż działa w Polsce regularnie około 120 lokalnych i ogólnopolskich rozgłoœni radiowych, choć pełna lista rozgłoœni radiowych notowanych przez Krajową Radę Radiofonii i Telewizji liczy ponad 160 pozycji.

Mieszcząca się w Warszawie przy Alejach Jerozolimskich 7 Polska Agencja Prasowa jest najstarszą i największą polską agencją informacyjną. Zaczęła funkcjonować w 1919 roku jako Polska Agencja Telegraficzna. Jej działalnoœć polega na gromadzeniu, opracowywaniu i przekazywaniu w czasie rzeczywistym wszechstronnych i obiektywnych informacji z kraju i ze œwiata. Nad zbieraniem i redagowaniem wiadomoœci pracuje prawie 200 dziennikarzy w Centrali, 40 dziennikarzy w terenowych biurach Agencji oraz korespondenci w 20 krajach œwiata.

Prawie 80 procent podstawowych wiadomoœci z kraju i ze œwiata jakie publikowane są w krajowych mediach pochodzi z serwisu informacyjnego PAP. Korzysta z niego około 160 odbiorców, w tym 56 największych codziennych gazet, wszystkie spółki publicznej radiofonii i telewizji, 9 urzędów centralnych, 5 podmiotów gospodarczych, 11 zagranicznych œrodków społecznego przekazu, 7 agencji œwiatowych, 13 innych polskich agencji informacyjnych.

Podstawowym produktem PAP jest serwis informacyjny w języku polskim i angielskim będący głównym Ÿródłem najważniejszych informacji z kraju i zagranicy. Zawiera on wiadomoœci z zakresu polityki, problematyki społecznej i gospodarczej, rolnictwa, nauki, biznesu, techniki, ekologii, oœwiaty, kultury i sportu.

Największym atutem serwisu PAP są informacje lokalne otrzymywane z terenu całego kraju oraz materiały od własnych korespondentów zagranicznych koncentrujące się na sprawach szczególnie istotnych dla polskiej opinii publicznej. Takich informacji nie ma w żadnym serwisie agencji zagranicznych.

Najnowszym produktem PAP jest cyfrowy system przekazu zdjęć drogą satelitarną i telefoniczną. Codzienny serwis fotograficzny składa się z około 50 zdjęć, w większoœci kolorowych.

Materiały informacyjne przekazuje się wykorzystując m.in. łącznoœć sateliltarną, Internet, łącza kablowe i inne. PAP posiada też komputerowy system baz danych on-line. Główną zaletą tego ostatniego jest m.in. łatwoœć dostępu - za pomocą komputera i modemu oraz możliwoœć przeszukiwania danych archiwalnych.

• bieżący serwis informacyjny
• archiwum serwisu (informacje z ostatnich 3 miesięcy)
• informator terminowy - imprezy, wydarzenia, rocznice
• who is who? - noty biograficzne

PAP wydaje także drukowane i powielane biuletyny, takie jak Daily News (aktualne informacje w języku angielskim), Informator polityczny (dane o państwach œwiata), Noty biograficzne (sylwetki powszechnie znanych polityków), Informator terminowy, Tygodniowy Magazyn PAP (ciekawostki kulturalne, popularnonaukowe, obyczajowe, turystyczne, sportowe).

Do innych wyspecjalizowanych usług należą m.in.

• serwis tekstów zleconych i kalendarium promocyjne;
• kalendarium trzydniowe i program TVP oraz POLSAT;
• profesjonalne usługi fotolaboratoryjne, skanowanie, cyfrowa obróbka zdjęć;
• zbiory dokumentacji prasowej (wycinki prasowe na różne tematy zbierane od kilkudziesięciu lat).

Poza "państwową" agencją PAP istnieje w Polsce kilkanaœcie mniejszych, prywatnych agencji prasowych œwiadczących podobne do PAP-a usługi choć w znacznie zmniejszonym, za to bardziej wyspecjalizowanym zakresie. Należą do takich m.in.:

• Agencja Informacyjna S.A. (ul. Solec 103, Warszawa) która dysponuje działem wydawniczym, działem reklamy, handlu i serwisem informacyjnym, wydaje biuletyny informacyjne (np. naukowy miesięcznik "Szkiełko i Oko") i wydawnictwa książkowe;
• Katolicka Agencja Informacyjna (ul. Stefana Wyszyńskiego, Warszawa) dająca codzienny serwis wiadomoœci o tematyce religijnej i życiu Koœcioła, biuletyny o zasięgu ogólnopolskim;
• Niezależna Agencja Prasowa (ul. Bagatela 10/33, Warszawa) z wyspecjalizowanym działem public relations;
• Polska Agencja Informacyjna S.A. (ul. Bagatela 12, Warszawa) posiadająca m.in. własne centrum prasowe do przeprowadzania konferencji, wydająca codzienne i periodyczne biuletyny dla około 70 lokalnych dzienników i magazynów w całej Polsce;
• Agencja Informacyjna VAL-PRESS (Val-Press, Raszyńskiego 58/42, 02-033 Warszawa, tel./fax: 0-22/659-50-28), specjalizująca się w dziedzinie gromadzenia i przekazywania informacji w zakresie ochrony œrodowiska, ekologii oraz innych nauk, prowadząca działalnoœć dydaktyczną i szkoleniową w zakresie doskonalenia warsztatu dziennikarskiego i public relations, opracowująca na zlecenie różnych osób i instytucji raporty, analizy, sprawozdania (m.in. dla Polskiej Akademii Nauk i Komitetu Badań Naukowych).

Jedynym ale i bardzo dobrze zredagowanym przewodnikiem po mediach w Polsce jest Informator Prasy Polskiej (zawierający także dane na temat rozgłoœni radiowych, stacji telewizyjnych, agencji informacyjnych, oœrodków dokumentacji) wydawany przez Polską Agencję Informacyjną.

W roku 1994 ukazało się jego najnowsze jak dotąd trzecie wydanie zawierające obszerne dane z adresami drukowanych i wydawanych w Polsce dzienników, tygodników, dwutygodników, miesięczników, dwumiesięczników, kwartalników, półroczników, roczników i wydawnictw nieregularnych oraz radia, telewizji, agencji prasowych, biur prasowych i informacyjnych i tytułów prasy polonijnej.

Ze względu na szybko zmieniający się w naszym kraju rynek mediów informacje te są ciągle uaktualniane, zmieniane i uzupełniane w kolejnych edycjach Informatora.

Ta sama Agencja wydaje raz w roku informator o dziennikarzach zagranicznych akredytowanych w Polsce. Obecnie jest ich w naszym kraju (głównie w Warszawie) około 200.

• W polskiej praktyce dziennikarsko-informacyjnej nie stosuje się takich pojęć jak "zeszyt dnia" (w przypadku agencji prasowych) czy "embargo".
• W pierwszym przypadku bardziej właœciwe jest okreœlenie "kalendarium wydarzeń" (PAP ogłasza je z 3-dniowym wyprzedzeniem; jest ono spisem konferencji, spotkań, uroczystoœci itp. na dany dzień).
• Pojęcie embarga informacyjnego w ogóle u nas nie istnieje. Niektóre instytucje zastrzegają po prostu sobie prawo do nieinformowania w przypadkach uzasadnionych szczególnie ważnymi i stosowanymi w zapisach prawnych sytuacjami (np. dobro państwa, poufnoœć negocjacji, względy bezpieczeństwa, dobro œledztwa itp.).

22.9.95

Działanie jest częścią naszej ogólnej strategii prowadzenia kampanii, nie jest jej jedynym elementem. Akcje Greenpeace zawsze odbywają się bez przemocy w tym sensie, że nigdy nie robimy niczego, co bezpośrednio zagraża życiu czy bezpieczeństwu naszych przeciwników. Niekiedy dokonujemy przestępstw, polegających na zniszczeniu mienia, ale o tym decydujemy w każdym konkretnym przypadku.

Greenpeace zazwyczaj stosuje akcje bezpośrednie na zakończenie kampanii, po wzmocnieniu świadomości społecznej, lobbyingu i działaniach politycznych.

Uważnie dobieraj swoje hasła i żądania. Jeśli akcja jest częścią długoterminowego planu, to łatwiej będzie opracować żądania i hasła. Nie stawiaj żądań, które są niemożliwe.

Kto jest przyczyną zniszczenia środowiska: rząd, przemysł?

Przeprowadź swoją akcję jak najbliżej miejsca zniszczenia środowiska. Jeśli to jest niewykonalne, zorganizuj akcję wobec ludzi, którzy powodują zniszczenie środowiska.

Kiedy wybrałeś termin akcji, upewnij się, że czas jej nie zbiega się z żadnym innym wartym odnotowania w prasie wydarzeniem. Oczywiście, to czasem nie jest możliwe, ale przy ostrożnym planowaniu możesz spowodować, że twoja akcja będzie najważniejszym wydarzeniem dnia.

O jakiej porze dnia chcesz przeprowadzić akcję?

• Moment zamknięcia wydań dzienników RTV i serwisów agencyjnych. Jeśli akcja odbywa się rano, to możemy zdążyć. TV zazwyczaj nadaje dzienniki rano i wieczorem; dziennikarze gazetowi wysyłają artykuły po południu.
• Oświetlenie - czy jest wystarczające?
• Gdzie będzie słońce? - ważne dla fotografii. Zawsze myśl o zdjęciach.

Jak twoje przesłanie dotrze do ludzi? - jeśli chcesz mieć świadków i wzmocnić społeczność lokalną, włącz do akcji właśnie lokalne społeczności.

Sprawdź, gdzie co się znajduje, np. najbliższe telefony. Czy są (sprawne!!!?? - tłumacz) automaty telefoniczne, czy też potrzebujesz własnych środków łączności?

Dokąd policja zabierze działaczy, jeśli ich zaaresztuje? Jest bardzo ważne, aby były tam inne osoby z zespołu akcji bezpośredniej. Czy skontaktowaliście się z prawnikiem
i przedyskutowaliście akcję?

Działacze powinny byli zostać podzieleni na drużyny, a każda drużyna powinna mieć przywódcę. (Wszyscy działacze skoncentrowali się w jednym miejscu, ułatwiając policji aresztowanie wszystkich i jeszcze bardziej ułatwiając firmie wyrzucającej odpady przebicie się przez blokadę).

Przesłanie, które trafia do mediów, może zmienić się pod wpływem zachowania ludzi w czasie akcji. Na przykład przesłanie mogło z hasła "toksyczne odpady STOP" zmienić się na "Greenpeace walczy z policją", gdyby ludzie stracili panowanie. Nigdy nie wolno dawać mediom pretekstu do twierdzenia, że ludzie to terroryści.

Musisz być przygotowany na wypadki. Miej gotowe odpowiedzi i opracowaną awaryjną strategię czy informację dla prasy.

Do przedstawienia wizerunku użyliśmy slajdów i czarno-białych zdjęć, aby zbadać efektywność różnego rodzaju ujęć.

Wizerunki:

Uczestnicy szkolenia zostali podzieleni na trzy grupy.

Gra polegała na tym, że zespół akcyjny miał ochronić część parku narodowego, jezioro, przed działaniami firmy, wyrzucającej toksyczne odpady. Zakładaliśmy, że policja będzie chciała usunąć zespół. Jako, że ćwiczenie było wprowadzające, nie wyznaczono bardziej szczegółowych ról.

Wkrótce po rozpoczęciu gry okazało się, że przybrała ona charakter rzeczywistego działania do tego stopnia, że zespół działaczy zaplanował udział 30 dzieci ze szkoły
w blokadzie jeziora. W rezultacie firmie udało się wyrzucić odpady do jeziora i wygrać grę. Przeanalizowaliśmy grę i doszliśmy do następujących wniosków:

Wizerunek Brak spójnej strategii

Użycie lokalnej społeczności

Kreatywność

Komunikacja

Koordynacja

Współpraca

Na poniższe pytania kampanier musi odpowiedzieć, zanim wciągnie inne osoby w przygotowanie akcji:

Teraz ustal spotkania z innymi działaczami, którzy będą brali udział w akcji.

Koordynator/zespół zapewni tak szybko, jak jest to tylko możliwe wykonanie rozpoznania przez kogoś, kto brał udział w pierwszym spotkaniu albo został szczegółowo poinformowany co do rezultatów burzy mózgów.

Koordynator akcji zbada rezultaty rozpoznania, zajmie się ewentualnym badaniem dodatkowym i przygotuje szereg alternatywnych planów działań, które w jego opinii będą bezpieczne, wykonalne i obejmą cele kampanii. (Te oceny są dokonywane na podstawie oceny ryzyka, eliminacji i akceptowalności).

Teraz:

Media nie są elementem zespołu akcyjnego i wymagają specjalnej uwagi. Spróbujcie ustalić, jak wielu dziennikarzy pojawi się, by relacjonować wydarzenie. Zainteresujcie ich akcją bez podawania zbyt wielu informacji, co mogłyby sparaliżować akcję.

Tak, jak cała odpowiednia praca kampanii, np. lobbying polityczny, praca ze związkami zawodowymi, społecznościami lokalnymi będzie logicznie prowadzić do akcji, tak też powinna być zorganizowana współpraca z mediami.

Prasa może być informowana o czasie i miejscu, w którym ma się spotkać. Ta informacja powinna być utrzymywana w tajemnicy tak długo, jak tylko możliwe, zanim prasa straci zainteresowanie. Kampanier albo inna wyznaczona osoba (rzecznik prasowy) musi spotkać się z prasą.

Trzeba się upewnić, czy nie potrzeba zorganizować transportu, aby dziennikarze zdążyli przygotować materiały przed zamknięciem numerów.

Czy biuro ma osobę odpowiedzialną za kontakty z prasą?

Jeśli nie, to kampanier będzie musiał wyznaczyć kogoś do spełnienia tej roli albo znajdzie kogoś w ramach kampanii.

Wszystkie informacje, odnoszące się do problemów kampanii i samej akcji muszą być wcześniej przekazane rzecznikowi prasowemu.

Rzecznik przygotowuje krótką notatkę, sprawdzaną przez koordynatora przed dniem akcji.

Komunikacja między kampanierem i rzecznikiem prasowym musi być stała i jasna. Rozwój sytuacji musi być uwzględniany w informacjach dla prasy. Trzeba umożliwiać wywiady z kampanierem. (Patrz zasady komunikacji powyżej).

Większość akcji polega na konfrontacji z władzami. W twoim interesie leży znać
i uznać konsekwencje prawne naszej akcji przed zorganizowaniem protestu. Kampania może zostać wzmocniona użyciem sądów jako forum, gdzie stanowiska formułowane w trakcie akcji mogą zostać powtórzone. Kampania również może zostać narażona na szwank oskarżeniami wobec organizacji lub jej części. Z punktu widzenia taktyki ważne jest znać prawa, przeciw którym występujemy, podobnie jak warto znać całe pozostałe uzbrojenie "przeciwnika".

Czy grupa posiada wsparcie prawne/osobę kontaktową ds. prawnych? Jeśli nie, koordynator musi taką osobę wyznaczyć.

Osoba ds. prawnych będzie odpowiadać za następujące elementy akcji:

Trzeba przewidzieć wszystkie dodatkowe problemy prawne, np. osoby z zagranicznymi paszportami, z ograniczonymi wizami itd. Poinformujcie o tym prawników i zajmijcie się tymi problemami.

Poinformujcie działaczy o ich prawach w stosunku do policji (przed i po aresztowaniu). PATRZ PONIŻEJ.

Upewnijcie się, że wszyscy działacze mają podczas akcji konieczne informacje (dowody osobiste, telefony prawników i biura) w wodoszczelnym opakowaniu.

Sporządźcie listę uczestników akcji z imionami, nazwiskami i adresami osób, które trzeba powiadomić, jeśli konieczne - także listę dowodów osobistych i paszportów.

Dowiedzcie się od prawnika, jakie dokumenty powinni mieć ze sobą w czasie akcji uczestnicy. Upewnijcie się, że żaden z uczestników akcji nie ma ze sobą dokumentów ani niczego, co mogłoby pociągnąć za sobą jakiekolwiek oskarżenia/było nielegalne.

Sprawdź jakie - jeżeli w ogóle - zarzuty zostały przedstawione.

Upewnij się, że:

Dla ludzi nie mających doświadczeń związanych z przebywaniem w areszcie przez dobę czy dłużej, konieczne jest przygotowanie umysłowe. Połączone uczucie odcięcia dopływu adrenaliny, zmęczenia, swego rodzaju podniecenie, a czasem rozczarowania, wraz ze zrozumiałą chęcią "dołączenia do obchodów" może zakłócić racjonalne myślenie
i działanie. Często korzystała z tego policyjna taktyka zastraszania.

W rezultacie, na przykład odpowiedź na pozornie niewinne pytanie o planowanie akcji może spowodować późniejsze komplikacje prawne. Podpisanie zwolnienia, które pomija wszystkie zarzuty, zanim zdecydujemy się z prawnikiem na przyjęcie tych zarzutów, może być traktowane jako przyjęcie zarzutów i stąd umożliwi zatrzymanie wszystkich przedmiotów, użytych do łamania prawa.

Tak więc krótka rozmowa z osobą kontaktową ds. prawnych z zespołu akcji
o nieudzielaniu jakichkolwiek odpowiedzi do czasu przybycia prawnika w zamieszaniu poprzedzającym akcję jest niewystarczająca.

Najlepiej, jeśli warsztat poświęcony problematyce prawnej zostanie włączony do innych sesji szkoleniowych. Warsztat powinien obejmować gry z podziałem na role, dyskusje w grupie, rozmowy z doradcami prawnymi itd. na temat wszystkich aspektów odpowiedzialności podczas pobytu w areszcie. Działacze Greenpeace muszą wiedzieć, jak zachować się w tej często nieprzyjemnej sytuacji zarówno osobiście, jak i dyplomatycznie.

Trzeba tutaj podkreślić, że w większości przypadków działacze powinni podać tylko swoje imię, nazwisko i adres, o ile koordynator logistyczny i osoba ds. prawnych nie zarządzi inaczej.

Dana osoba, otrzymując sprzęt łączności, odpowiada za niego i sprawdza, czy jest np. wyposażony w zapasowe baterie itd.

Kampanier musi pozostawać w łączności z:

Decydując się na daną akcję musimy być na tyle elastyczni, żeby przyjąć wszystkie zewnętrzne czynniki, na które nie mamy wpływu i odpowiednio zmieniać taktykę. Powinniśmy w planie akcji przewidzieć warianty dla sytuacji, które mogą powstać.

Na przykład coraz częściej stosowaną przez władze przeciwko nam taktyką jest ignorowanie naszej obecności.

Blokujemy fabrykę albo okupujemy budynek, zakładając, że akcja zakończy się wraz z aresztowaniem działaczy. Przyjeżdża policja i mówi nam, że nie aresztuje nikogo, firma ignoruje nasze żądania i pozostawia nas samych sobie. Co robimy?

Cóż, jeśli w informacji dla prasy albo reklamie przed akcją stwierdziliśmy, że "dzisiaj zablokowaliśmy/zatrzymaliśmy/zapobiegliśmy przewozowi czegoś tam i żądamy, aby substancja ta trafiła z powrotem do producenta/kraju pochodzenia, a jeśli to się nie stanie, będziemy kontynuować blokadę..." to jesteśmy w sytuacji bez wyjścia.

Firma ignoruje nas, nikt nie zostaje aresztowany i musimy znaleźć sposób zakończenia akcji, który nie spowoduje, że będziemy wyglądać głupio. W zasadzie musimy kończyć ten rodzaj akcji stwierdzeniamiu w rodzaju: "Dzisiaj zakończyliśmy blokadę, ponieważ otrzymaliśmy od XYZ zapewnienia, że otrzymali list/odbyli spotkanie/zaznajomili się
z raportem..."

Czy to jest satysfakcjonujący rezultat akcji, której przygotowanie zabrało tygodnie,
a przeprowadzenie kosztowało wiele wysiłku i pieniędzy?

To, co mówimy w naszych informacjach prasowych, często wpływa na wynik akcji. Nie bądźcie zbyt optymistycznie nastawieni, że blokada coś osiągnie.

Czy blokada jest najlepszym sposobem na rozwiązanie problemu? Czy blokada ukończonego produktu jest najlepszym sposobem? Dlaczego nie spróbować zatrzymać surowców, wjeżdżających do fabryki albo odpadów, składowanych w fabryce czy opuszczających ją. W sensie konfrontacji z władzą jest to często lepsza taktyka.

Podsumowując, przesłanie kampanii musi być na tyle elastyczne, aby mogło zostać dopasowane do zmieniających się okoliczności i wykorzystać akcję jak tylko się da, bez względu na jej wynik.

Koordynator logistyczny może odwołać akcję w każdej chwili przed i w czasie jej trwania, np. ze względów bezpieczeństwa, tak więc łączność między koordynatorem
i kampanierem jest bardzo ważna, zwłaszcza na końcu akcji.

Reperkusje/zdobyte przyczółki i wynikający z nich klimat dla kampanii, uzyskane dzięki akcji, muszą zostać przemyślane przed akcją. Jakie krótko - i długofalowe działania trzeba podjąć, aby wykorzystać udaną akcję w przyszłej kampanii?

Przez raporty o akcjach i analizy można tworzyć przegląd taktyk, nowych pomysłów, technik i technologii, które sprawdziły się lub nie. W ten sposób będziemy nieustannie ulepszać i określać ponownie nasze akcje bezpośrednie, utrzymując się o jeden krok przed naszymi oponentami.

Ponieważ ludzie po akcji zaraz się rozejdą, analiza powinna odbyć się po zakończeniu działań.

PIERWSZA ANALIZA: odbywa się natychmiast po akcji. Uczestnicy: zespół akcyjny, kampanierzy na miejscu, łącznik prasowy, łącznik prawny.

Analiza zajmie się też konfliktami między uczestnikami, oceni efekt akcji, odbicie w mediach i określi, jakie odpowiednie działania muszą zostać podjęte jako rezultat akcji (proces sądowy, przyszłe akcje).

Pełny raport z akcji powinien zostać sporządzony przez koordynatora akcji oraz kampaniera i powinien zawierać wszystkie odpowiednie punkty z obydwu analiz. Kopia tego raportu powinna zostać rozesłana do wszystkich zainteresowanych osób (ale z pewnością NIE na policję).

Dobrej zabawy!

• Liczne zachodnie firmy (Dryvit Systems Inc. z West Warwick, Royal Plastics Group
  z Ontario, Ryland Homes Systems Inc. z Columbii...) biorą na cel kraje Europy Środkowej i Wschodniej, pragnąc sprzedawać tam domy z PCW i innych plastyków. Te firmy korzystają z ogromnej potrzeby taniego budownictwa w regionie. Domy te są tanie, ponieważ zawierają mnóstwo PCW, które jest w zasadzie śmietnikiem na chlor (inaczej trzeba by go składować za ciężkie pieniądze). Przedsiębiorstwa te argumentują, że użycie plastyku do budowy domów chroni zasoby naturalne, np. drewno. Co więcej, użycie rozszerzalnego polistyrenu (EPS) poprawia ocieplenie tych domów i oszczędza energię.
• Wiele krajów Europy Środowej i Wschodniej produkuje własne PCW. Zachodnie kraje nie muszą więc importować PCW, tylko sprzedają licencje.
• W tym samym czasie wiele miast w Niemczech zakazało użycia PCW w budynkach publicznych pod naciskiem związków zawodowych strażaków, którzy są zaniepokojeni ryzykiem gaszenia pożarów gdy pali się PCW (powstają wówczas toksyczne wyziewy). Oprócz strażaków, inne grupy zawodowe, które wystąpiły przeciwko PCW, to: metalowcy (stal pokryta PCW utrudnia recykling), pielęgniarki, lekarze, architekci.
• W wielu krajach zachodnich PCW wycofuje się z produktów "krótkiego życia" (jednorazowe opakowania itd.), ponieważ podczas spalania ich powstają niebezpieczne substancje.

Członkowie Greenpeace doszli do wniosku, że kampania przeciw domom z PCW jest do wygrania. Polskie organizacje ekologiczne były zdania, że raczej należy skoncentrować się na wycofywaniu butelek z PCW czy chlorowania papieru, ale zgodzili się na ogólny cel: uniemożliwić import domów z PCW do Polski.

1. Szczegółowe badania rynku, prawa, rządu i samorządów.
1. Przygotowanie materiałów pisemnych o zagrożeniach.
1. Kontakt z sojusznikami, zawarcie koalicji.
1. Zorganizowanie konferencji prasowej - PCW w ogniu.
1. Kontakt z lokalnymi władzami i dostarczenie im informacji - w Polsce jest ponad 1000 samorządów terytorialnych.
1. Zdobywanie funduszy, aby umożliwić powyższe 5 punktów.
1. Uwaga: to jest pierwsza kampania przeciw PCW w Polsce.

• W latach 1992/3 międzynarodowe korporacje sprzedały niebezpieczne pestycydy władzom ukraińskim.
• Monsanto (USA) sprzedał 2 tys. ton pestycydu Harness (acetochlor), wyrejestrowanego w USA jako karcenogen.
• Ministerstwo Ochrony Środowiska miało prawo zakupić tylko 100 ton Harnessu.
• Międzynarodowe korporacje ominęły przepisy rejestracyjne i zarejestrowały 300 nowych produktów.
• Stracono 18 mln dolarów.
• Prokuratura wszczęła śledztwo.

• wstrzymać import wszystkich pestycydów;
• wstrzymać użycie wszystkich pestycydów;
• przejście do ekologicznego rolnictwa.

• międzynarodowi eksperci;
• rodzice;
• rolnicy (organiczni);
• naukowcy, np. lekarze;
• media;
• NGO zajmujące się pestycydami;
• entomologowie;
• handlowcy.

• inne rządy o postępowej polityce wobec pestycydów;
• ministerstwa ochrony środowiska oraz zdrowia;
• rybacy;
• świadomi/zamożni konsumenci;
• ukraińskie społeczności za granicą;
• konsumenci na Zachodzie (z powodu pozostałości pestycydów w produktach na eksport);
• przekształcenia w rolnictwie;
• sąsiednie kraje.

• Mosanto;
• skorumpowani urzędnicy w Ministerstwie Rolnictwa;
• ukraińscy handlarze pestycydów;
• dziennikarze;
• niejasne prawo, dotyczące pestycydów;
• recesja i bieda;
• AID.

• Teatr uliczny.
• Kreskówki.
• Film i zdjęcia na temat pestycydów.
• Popularna postać/grupa rockowa.
• Ulotki dla ludzi w sklepach.
• Spotkanie z ministerstwem - rozdawanie smacznego jedzenia bez pestycydów.
• Wykorzystanie wyborów.

• Pokazanie, że ekologiczne rolnictwo jest dużym biznesem na Zachodzie.
• Problemy, alternatywy i żądania.
• Działalność - popularna osobistość wypowiada się publicznie.
• Poparcie i reklama w USA, współpraca z in. NGOs.

Westinghouse ma nadzieję, że wiążąca decyzja, dotycząca tego projektu zostanie przygotowana jeszcze w tym roku (1993 - tłumacz). Projekt byłby nadzorowany przez komitet sterujący ministrów z Litwy, Łotwy, Estonii i Polski oraz przedstawicieli rządu USA i firmy Westinghouse.

W krajach bałtyckich jest bardzo niewiele zasobów energii naturalnej; tylko Litwa posiada pewne zasoby energetyczne. Tym niemniej, w krajach Europy Środkowej i Wschodniej istnieje ogromny potencjał efektywnego wykorzystania energii; kraje te zużywają 2 do 5 razy więcej energii na podobne potrzeby, niż kraje Europy Zachodniej.

• powszechna niechęć do energetyki atomowej w Polsce;
• pierwszy reaktor firmy - żeby zbadać problemy;
• kto za to zapłaci?
• potencjał dla efektywnego wykorzystania energii;
• międzynarodowy propozal, obejmujący różne kraje i NGO;
• ruch na rzecz niezależności;
• silne lobby węglowe.

• Polaków może nie obchodzić reaktor w innym kraju;
• słaba gospodarka;
• postrzeganie USA;
• nowy reaktor jest bezpieczniejszy;
• mało zasobów naturalnych, (importowane z Rosji);
• słaba niechęć wobec energii atomowej w krajach bałtyckich;
• brak przepisów ochrony środowiska.

• USA zaangażowane - amerykańskie grupy niezadowolone;
• potencjał efektywnego wykorzystania energii;
• złożona propozycja, wiele słabości;
• NGO w krajach bałtyckich chcące zająć się problemem;
• ekonomia - energia atomowa nie jest tania;
• Czarnobyl i składowanie odpadów atomowych w krajach bałtyckich - kraje cierpiały konsekwencje energetyki atomowej;
• uaktywnić polski ruch antyatomowy.

• gospodarka - zależna od Rosji, która żąda twardej waluty;
• silne lobby atomowe;
• status potęgi atomowej;
• instytucje finansowe faworyzują energię atomową - np. EBOR (Europejski Bank Odbudowy i Rozwoju);
• apatia;
• stare reaktory mogą pracować jeszcze dłużej.

• własność ziemi;
• produkcja plonów na eksport kontra lokalne rynki;
• fizyczne problemy zbiórki plonów, przechowywania, przetwórstwa i dystrybucji żywności. Na przykład w 1989 roku Polska była zależna od pomocy żywnościowej. W 1991 roku Polska stała się eksporterem netto głównych produktów rolnych. Polska w 1991 roku produkowała tyle samo, co w 1989, ale w ciągu dwóch lat reform poprawił się system dystrybucji.